Cmentarz Bożego Ciała (Bluszczowa)
o. Władysław Rejowicz, ur. 14.12.1872 w Częstochowie, wst.18.08.1892 w Starej Wsi, ks. 7.07.1900 w Chyrowie, zm. 29.08.1947 w Poznaniu. Po studiach filologii polskiej na UJ (1901-1905) wykładał literaturę polską w Chyrowie (1905 – 1907 i 1909 – 1927) oraz Wilnie (1927 – 1932). Pracował po raz pierwszy w Poznaniu w latach 1932 – 1936. Redagował pisma Moderator (1936 – 1939) i współpracował z Przeglądem Powszechnym. Udzielał się w sodalicjach. Opracował polski podręcznik katolickiej teologii moralnej, z którego drukiem ukazała się pierwsza część w 1938. W czasie wojny wykładał prawo zakonne dla jezuitów w Otwocku, teologię moralną w diecezjalnym tajnym Seminarium Duchowym w Świdrze k. Otwocka. Od 1945 wykładał na Wydziale Teologicznym zorganizowanym w Starej Wsi. Następnie duszpasterzował w Poznaniu.
o. Ildefons Nowakowski, ur. 28.08.1876 w Babinie Wielkim k. Środy, wst. 31.10.1893 w Starej Wsi, ks. 4.07.1909 w Krakowie, zm. 1.10.1950 w Kaliszu. Wychowawca, nauczyciel języka niemieckiego w Chyrowie (1901 – 1905) oraz języka francuskiego i łacińskiego w Starej Wsi (1906 – 1907); socjusz mistrza nowicjatu i nauczyciel języka polskiego w Starej Wsi (1910 – 1915). Współpracownik Posłańca Serca Jezusowego i Głosów Katolickich (1915 – 1920). Autor podręcznika do adoracji Najświętszego Sakramentu Cześć i wynagrodzenie (Kr 1917). W Poznaniu był opiekunem Stowarzyszenia św. Zyty, Apostolstwa Modlitwy i redaktorem Przyjaciela Młodzieży (1920 – 1931). Pełnił funkcje superiora w Warszawie (ul. Świętojańska, 1931-1936) i Grudziądzu (1936 – 1939) a w 1939 w Poznaniu. Tu aresztowany 23.09.1939 i więziony w Golinie. Zwolniony 15.08.1940, schronił się w Kiełczewicach k. Lublina, gdzie w domu dziecka prowadzonym przez bezhabitowe zgromadzenie sióstr Sług Jezusa był kapelanem. Autor broszur i artykułów na tematy społeczne.
Cmentarz Miłostowo
o. Aleksander Piątkiewicz, ur. 29.05.1869 w Odrzykoniu k. Krosna, wst. 8.11.1887 w Starej Wsi, ks. 10.04.1899 w Chyrowie, zm. 7.01.1920 w Poznaniu. Po filozofii w Tarnopolu (1894 – 1895) i Nowym Sączu (1895 – 1896) oraz teologii w Krakowie (1896 – 1899), odbył studia z zakresu muzyki w Monachium (1909 – 1910). Nauczyciel historii Polski (1891 – 1892), opiekun teatru szkolnego i orkiestry konwiktowej (1892 – 1894), nauczyciel śpiewu i muzyki (1900 – 1919) w Chyrowie. Na scenie wystawił 24 własne utwory sceniczne o tematyce patriotyczno-religijnej. W Poznaniu od 1919 był redaktorem Przyjaciela Młodzieży. Wydał Zbiorek pieśni kościelnych (Bąkowce 1912), Śpiewnik kościelny (TW 1912), Lutnia nasza. Zbiorek pieśni dla młodzieży (Prz 1910), Zbiór humorystycznych pieśni i utworów muzycznych (z. 1-3, Pz 1917). Autor sztuk scenicznych, muzyki do pieśni kościelnych oraz mszy polifonicznych. Wynalazł i wykonał instrument muzyczny o konstrukcji fortepianowej (violinion).
o. Antoni Wilusz, ur. 7.06.1892 w Korczynie k. Krosna, wst. 30.10.1907 w Starej Wsi, ks. 24.02.1921 w Krakowie, zm. 23.12.1973 w Poznaniu. Pracował w Warszawie (1921 – 1922), jako misjonarz ludowy w Chełmie Lub. (1923 – 1925), minister w Pińsku (1925 – 1926), misjonarz ludowy w Lublinie (1926 – 1927), wikariusz w Łodzi (1927 – 1930), duszpasterz w Łęczycy (1930 – 1931) i Wilnie (1931 – 1934) oraz misjonarz polonijny w Stanach Zjednoczonych 1934 – 1939. Podczas II wojny światowej działał w Lublinie i Warszawie. Po upadku Starego Miasta w czasie Powstania Warszawskiego dostał się do obozu w Pruszkowie. Po wojnie był superiorem w Szczecinie (1946 – 1947), pracował na placówkach w Lublinie (1947 – 1948) i Piotrkowie (1948 – 1960) oraz w Poznaniu (1960-1973) gdzie udzielał się na misjach ludowych.
br. Stanisław Janelt, ur. 31.03.1912 w Koninie, wst. 15.07.1936 w Kaliszu, zm. 8.10.1975 w Poznaniu. W latach 1938 – 1939 był furtianem w Poznaniu. Aresztowany przez Niemców spędził 16 miesięcy w więzieniu w Golinie. Uciekł stamtąd i lata wojny przeżył u krewnych koło Nowego Tomyśla, w Paproci i Chmielniku. Po wojnie był szewcem w Kaliszu (1946 – 1947), następnie gospodarzem w Świętej Lipce. W 1955, jadąc z o. S. Barciszewskim na motocyklu, uległ ciężkiemu wypadkowi. Po rekonwalescencji został w 1960 ponownie furtianem w Poznaniu.
o. Paulin Zabdyr, ur. 7.06.1896 w Stryszowie k. Wieliczki, wst. 11.07.1912 w Starej Wsi, ks. 29.06.1928 w Lublinie, zm. 21.11.1976 w Poznaniu. Studiował fizykę i matematykę na Uniwersytecie S. Batorego w Wilnie (1921 – 1925), teologię w Krakowie (1925 – 1926) i Lublinie (1926 – 1929). Nauczyciel fizyki i matematyki w Wilnie (1921 – 1923) i Pińsku (1923 – 1924.1929 – 1932.1933 – 1936), rektor w Pińsku (1936 – 1939). Podczas II wojny światowej prowadził tajne nauczanie w Warszawie (1940 – 1941) a następnie był rektorem kościoła i superiorem w Lublinie (Królewska, 1941-1945). Po zakończeniu wojny był dyrektorem gimnazjum (1945 – 1947) i rektorem (1947 – 1950) w Gdyni, Kaliszu (1950 – 1952) i Warszawie (1952 – 1955) oraz superiorem w Poznaniu (1955 – 1964). Zaznaczył się jako dyrygent chóru kościelnego i animator kościelnego teatru amatorskiego w Poznaniu.
o. Antoni Olszewski, ur. 13.06.1908 w Kaliszu, wst. 2.09.1923 w Starej Wsi, ks. 23.06.1935 w Lublinie, zm. 19.12.1980 w Poznaniu. Moderator Sodalicji Mariańskiej w Poznaniu (1936 – 1939). Podczas II wojny światowej czasowo aresztowany, następnie pracował w ukryciu w Łodzi. Przeniósł się do Lublina i był kapelanem sióstr i prefektem szkoły kanoniczek (1942 -1945). W 1945 odnowił rezydencję w Poznaniu, skąd przeniósł się do Łodzi. Tamże w latach 1959 – 1965 był superiorem. Następnie pracował w Gdańsku (1965 – 1972) i Poznaniu (1972 – 1980). Opiekun ubogich i chorych, zielarz i bioterapeuta.
br. Włodzimierz Mielnik, ur. 12.04.1906 w Radymnie, wst. 28.12.1926 w Albertynie, zm. 21.06.1984 w Poznaniu. Był sekretarzem rektora w Albertynie (1929 – 1930), bibliotekarzem w kolegium Bobolanum w Lublinie (1930 – 1932), sekretarzem Gimnazjum Św. Kazimierza w Wilnie (1932 – 1933), długoletnim sekretarzem prowincjała (1933 – 1969). W czasie II wojny światowej zaangażował się w pracę konspiracyjną. Za udział w przerzucie radiostacji z Warszawy do Wilna płk. F. Niepokólczycki, w imieniu gen. T. Bora Komorowskiego udekorował go Krzyżem Walecznych. Za służbę w AK otrzymał Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami. Po upadku powstania Warszawskiego na Starym Mieście dostał się we wrześniu 1944 do obozu w Pruszkowie. Od 1974 w Poznaniu zajmował się wysyłką polskiej prasy katolickiej do ośrodków polonijnych.
o. Walerian Kawski ur. 14.10.1912 w Gostyniu, wst. 1.10.1929 w Kaliszu, ks. 30.07.1945 w Pullach, zm. 6.08.1985 w Warszawie. W czasie studiów teologicznych aresztowany 2.02.1940 przez gestapo, więziony w Zamku Lubelskim, Sachsenhausen i w Dachau, do wyzwolenia 29.04.1945. Teologię ukończył w Pullach k. Monachium i Rzymie. Do Polski wrócił w 1946. Pracował duszpastersko w Toruniu (1946 – 1949), jako superior w Lublinie (1950 – 1955) i Toruniu (1955 – 1960), wikariusz w Gdyni (1960 – 1961) i Szczecinie (1961 – 1962), minister w Warszawie (Świętojańska, 1962 – 1964). Następnie był superiorem w Radomiu (1964 – 1971), ministrem domu (1971 – 1972) i superiorem (1972 – 1979) w Poznaniu oraz ponownie superiorem w Toruniu (1979 – 1984). Krótki pobyt w Warszawie (Świętojańska, 1984-1985) przerwała śmierć.
o. Stanisław Jędrusik, ur. 9.11.1899 w Maczkach k. Będzina, wst. 14.10.1936 w Kaliszu, ks. 8.09.1942 w Warszawie, zm. 14.10.1987 w Poznaniu. Rodzony brat aktorki Kaliny Jędrusik. Do zakonu wstąpił jako inżynier mechanik. W czasie okupacji studiował teologię w Warszawie i tam pozostał po święceniach. W czasie masakry jezuitów w Domu Pisarzy wydostał się żywy spod zwału martwych ciał. Po wojnie był superiorem w Toruniu (1945 – 1947) i organizował tę placówkę zakonną. Następnie w Vanves we Francji odbył studia społeczne (od 1947) i trzecią probację w Chateau. Od 1948 do 1961 mieszkał w Warszawie w Domu Pisarzy przy ul. Rakowieckiej 61. Pisywał w Przeglądzie Powszechnym (pod własnym nazwiskiem lub pseudonimem) do likwidacji miesięcznika pod koniec 1952. W 1960 został socjuszem wizytatora, o. W. Prokulskiego, po czym opuścił Warszawę i przeniósł się do Gdańska – Wrzeszcza. W latach 1964 – 1965 pracował w Bydgoszczy, a potem w Poznaniu, gdzie prowadził duszpasterstwo emerytów i publikował artykuły.
o. Jerzy Szelmeczka, ur. 29.06.1919 w Janowcu Wlkp., wst. 15.05.1945 w Kaliszu, ks. 29.06.1952 w Krakowie, zm. 13.05.1998. Przed wstąpieniem do zakonu ukończył w 1939 Mazowiecką Szkołę Podchorążych Rezerwy Artylerii w Zambrowie. Jako żołnierz 17. Dywizji w Gnieźnie, brał udział w kampanii wrześniowej i został ranny 15.09.1939 w obronie Twierdzy Brzeskiej. Wysiedlony w grudniu 1939 do Częstochowy, pracował w tajnym nauczaniu. Po teologii rozpoczął studia matematyczne w Lublinie na UMCS, a ukończył w 1961 na UAM w Poznaniu, następnie pracował w duszpasterstwie akademickim KUL. W 1964 jako asystent rozpoczął pracę dydaktyczną na KUL. W 1971 uzyskał doktorat z matematyki na UAM w Poznaniu. W 1974 otrzymał stanowisko adiunkta na Wydziale Filozofii KUL. Od 1984 pracował w duszpasterstwie w Poznaniu. Prace matematyczne publikował w czasopismach naukowych i popularnych, a homiletyczne w „Bibliotece Kaznodziejskiej”.
o. Władysław Siennicki Urodził się 7 marca 1924 r. w miejscowości Wielgie Ogrodniki k. Węgrowa, wstąpił 13 września 1943 r. w Otwocku, wyświęcony 23 sierpnia 1953 r. w Warszawie, zmarł 24 grudnia 1998 r. w Sieniawce k. Bogatyni. Wstąpił do zakonu po drugiej klasie licealnej. Filozofię studiował w Krakowie w latach (1945 – 1948). Przez rok (1948/1949 w ramach praktyki duszpasterskiej (tzw. magisterka) przebywał na placówce w Gdańsku, ul. św. Bartłomieja 1., pomagał prefektowi w Niższym Seminarium, a w kolejnym roku (1949/1950) w Warszawie uczył się języka angielskiego. Teologię studiował w Warszawie (1950 – 1954), po czym odbył Trzecia Probację w Czechowicach-Dziedzicach (1954-1955). Pracował duszpastersko w Warszawie na ul. Świętojańskiej (1955-1956) i w Św. Lipce (1956-1958). Wskutek ujawnienia się choroby psychicznej miał ograniczone pole pracy kapłańskiej i przebywał w różnych domach, m.in. w Poznaniu, Warszawie przy ul. Świętojańskiej, w kolegium przy ul. Rakowieckiej, częściowo w szpitalach. Po skrajnym pogorszeniu się stanu zdrowia w 1984 r. przebywał w zakładzie zamkniętym w Sieniawce k. Bogatyni, gdzie zmarł w 75 roku życia, 56 powołania zakonnego i 46 kapłaństwa. Pogrzeb odbył się w Poznaniu 4 stycznia 1999 r.
o. Czesław Białek ur. 18.07.1920 w Warszawie, wst. 15.07.1936 w Kaliszu, ks. 16.04.1950 w Warszawie, zm. 9.03.1984 w Poznaniu. 
Studia w warunkach wojennych odbywał w Nowym Sączu (filozofia, 1940-1943) i Starej Wsi (teologia, 1943-1944). Angażował się w działalność konspiracyjną, słał paczki do obozów koncentracyjnych, pomagał Żydom, m.in. organizując ucieczkę z getta w Nowym Sączu. W obawie przed aresztowaniem schronił się w Warszawie, brał udział w Powstaniu, walczył na Woli gdzie został ciężko ranny. Przeżył pacyfikację szpitala wolskiego, za męstwo otrzymał Krzyż Walecznych oraz Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami. Po wojnie ukończył studia teologiczne, pracował jako misjonarz ludowy, marząc o wyjeździe do Rodezji (od 1964 r. Zambia). Prowadził akcje charytatywne wspierając ubogich, rodziny więzionych przez władze komunistyczne i samych więźniów, m.in. w Rawiczu, Wronkach, Sieradzu, Fordonie i Strzelcach Opolskich. Trzykrotnie więziony (1953-1955.1959 i 1966), odbył łącznie karę 8 lat i 6 miesięcy. W 1956 r. zorganizował w Poznaniu Tymczasowy Studencki Komitet Pomocy Więźniom Politycznym. Pracował w Poznaniu oraz Toruniu i Kaliszu (1965-1970). W poznańskim domu zakonnym przebywał z przerwami od 1952 r., na stałe od 1970. Mimo pogorszenia się w 1971 r. stanu zdrowia (amputacja nogi, częściowy paraliż, wózek inwalidzki) pozostał aktywny jako misjonarz ludowy, animator dzieł charytatwywnych, zaangażowany także w obronie praw człowieka (od 1977 wspierał działalność ROPCiO). W 1973 r. obronił doktorat z antropologii na UAM. W 1978 odbył podróż do Zambii, wizytując prawie wszystkie placówki misyjne, w których pracowali polscy duchowni (wcześniej, w r. 1960 odmówiono mu paszportu) . Z pomocą wolontariuszy wysyłał wielotonowe transporty darów do 42 krajów Azji, Afryki i Ameryki Południowej. Współpracował z Kościołem prawosławnym w Polsce, Polską Radą Ekumeniczną. Od IX 1980 wspierał działalność „S”. Po 13 XII 1981 odwiedzał internowanych w ośr. odosobnienia (m.in. w Gębarzewie i Gołdapi), udzielał pomocy duchowej i materialnej. Od 1982 r. z jego inicjatywy działał bank bezpłatnych lekarstw przy ośrodku duszpasterskim w Poznaniu. Pomagał w wysyłce literatury religijnej do ZSRR.
Członek Polskiego Towarzystwa Antropologicznego, Polskiego Towarzystwa Etnograficznego, Polskiego Towarzystwa Ludoznawczego. Współpracownik Studium Afrykanistycznego na Uniwersytecie Warszawskim i Komisji Afrykanistycznej przy Instytucie Kultury Materialnej PAN. Był pionierem i twórcą Katolickiego Ośrodka Pomocy przy Komisji Misyjnej Archidiecezji Poznańskiej (po jego śmierci, w 1990 przekształcony w Stowarzyszenie Dzieło Księdza Czesława Białka). Autor artykułów dot. antropologii, misji, religii. m.in. opracowania Jezuici polscy w Misji Zambeskiej (Wwa 1980). Biogram zamieszcza Encyklopedia Solidarności.
