Kościół podominikański obecnie Jezuitów p.w. Najświętszego Serca Pana Jezusa i Matki Boskiej Pocieszenia – najstarsza świątynia lewobrzeżnego Poznania – była wielokrotnie przebudowywana.
Do dziś częściowo zachowały się wczesnogotyckie mury obwodowe z połowy XIII wieku. Z tego samego czasu pochodzi bogato profilowany, cenny portal wczesnogotycki, znajdujący się w zachodniej fasadzie kościoła (odsłonięty w 1923 r.). Jest on prawdopodobnie wzorowany na portalu z kościoła św. Jakuba w Sandomierza.
Prosty, o zwężającym się wgłąb wejścia portal tworzą lekkie, uformowane z ceglanych kształtek trzy pary kolumienek o kamiennych bazach i kapitelach na których wspiera się ostrołukowa archiwolta z kształtek pokrytych delikatnym ornamentem.
Jednonawowe wnętrze przykrywa sklepienie żaglaste, proste wnętrze urozmaicają zdwojone pilastry oraz wielokrotnie łamane gzymsy.
Na pierwszym filarze po prawej i sklepieniu w jego pobliżu spod białej farby wyłaniają się odkryte przez konserwatorów XVIII wieczne freski.
Z prezbiterium pochodzi znajdujący się obecnie w Muzeum Historii Miasta Poznania w ratuszu zwornik sklepienny z połowy XIII wieku, który przedstawia głowę mężczyzny, prawdopodobnie portret Przemysła I.
Ustawione przy ścianach filary pochodzą z początku XVIII w., sklepienia w prezbiterium z początku XIX w., w nawie – z 1 poł. XVIII w.
Wśród wyposażenia najstarsza jest wykonana w piaskowcu, późnogotycka chrzcielnica z początku XVI wieku na której znajduje się scena ukrzyżowania, oraz dwa gmerki, należące najprawdopodobniej do kamieniarzy, którzy ją wykonali.
W prezbiterium znajdują się wykonane w latach 1620-1630 późnorenesansowe zaplecki stall, które pokrywają płaskorzeźby przedstawiające żywoty patronów zakonu dominikanów – na ścianie północnej – św. Jacka, zaś na ścianie południowej św. Dominika. W nawie znajduje się późnobarokowa ambona wykonana w 1715 roku przez F. A. Prumbachera.
W głównym ołtarzu widnieje obraz Najświętszego Serca Jezusa namalowany przez Adolfa Hyłę (1897-1965). Jego autorstwa jest również obraz św. Józefa w ołtarzu bocznym. W latach 1903-1912 uczęszczał on do gimnazjum w Krakowie. Dalszą edukację kontynuował w Chyrowie (szkoła jezuicka), gdzie też w 1917 r. zdał maturę. W 1922 studiował historię sztuki i filozofię na Uniwersytecie Jagiellońskim. Rysunku i malarstwa uczył się u Jacka Malczewskiego. Najbardziej znanym dziełem Adolfa Hyły jest obraz Jezu ufam Tobie, który dla Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia w Krakowie Łagiewnikach namalował w 1944 r.
Po stronie północnej przylega do nawy późnogotycka kaplica Matki Boskiej Różańcowej wykonana w początku XVI wieku o przyporach wciągniętych wewnątrz konstrukcji, a nakryta sklepieniem gwiaździstym.
Wystrój kaplicy jest neogotycki (pochodzi z przełomu XIX i XX w.), z ciekawą polichromią. Przy wejściu do kaplicy znajduje się płyta poświęcona dominikańskiemu przeorowi Łukaszowi z Szamotuł oraz jego matce, oraz resztki epitafium z widocznym herbem Nałęcz.
W prezbiterium znajduje się neogotycki ołtarz główny. W ołtarzu znajduje się uznawany za cudowny obraz Matki Bożej Różańcowej, ukoronowany w 1968 roku.
Na ścianie późnogotycka spiżowa płyta nagrobna Feliksa Paniewskiego (zmarłego w 1488 r.) z warsztatu Vischerów w Norymberdze. Wywieziona w latach okupacji niemieckiej wraz z płytami z katedry, wróciła do świątyni w 1990 r.
Z dawniejszego klasztoru – wzniesionego w XIV w. na miejscu wcześniejszej budowli i przebudowanego w 1622 r. – zachowały się tylko skrzydła zachodnie i południowe, z gotyckimi krużgankami o sklepieniach gwiaździstych.
Nad zakrystią, w przebudowanej kaplicy św. Jacka, znajduje się galeria “U jezuitów”.
Pozostałe dwa skrzydła dawniej czworobocznego kompleksu zostały rozebrane przez władze Pruskie, a na ich miejscu wzniesiono arsenał. Z arsenału do naszych czasów dotrwał jedynie niewielki budynek od ul. Stawnej, zaś na obecnie pustym placu od ul. Garbary można oglądać odkryte podczas prac archeologicznych gotyckie fundamenty klasztoru.
Relikty rozebranych skrzydeł klasztoru odkryto w czasie badań archeologicznych w latach 1970-71. Zrekonstruowane przyziemia murów obrazują doskonale plan dawnego klasztoru.
