Zmierzając do Jeruzalem, przechodził przez pogranicze Samarii i Galilei. Gdy wchodzili do pewnej wsi, wyszło naprzeciw Niego dziesięciu trędowatych. Zatrzymali się z daleka i głośno zawołali: «Jezusie, Mistrzu, ulituj się nad nami!». Na ten widok rzekł do nich: «Idźcie, pokażcie się kapłanom!» A gdy szli, zostali oczyszczeni. Wtedy jeden z nich, widząc, że jest uzdrowiony, wrócił, chwaląc Boga donośnym głosem, padł na twarz u Jego nóg i dziękował Mu. A był to Samarytanin. Jezus zaś rzekł: «Czyż nie dziesięciu zostało oczyszczonych? Gdzie jest dziewięciu? Czy się nie znalazł nikt, kto by wrócił i oddał chwałę Bogu, tylko ten cudzoziemiec?» Do niego zaś rzekł: «Wstań, idź, twoja wiara cię uzdrowiła» (Łk 17, 11-19).
* * *
Jezus uczy nas, że proces uzdrowienia ma swoje etapy. Pierwszym z nich jest zwrócenie się do Boga w poszukiwaniu uzdrowienia fizycznego, duchowego czy psychicznego. Drugim etapem jest spełnienie prośby. Okazuje się jednak, że wielu z nas zapomina o ostatnim, równie ważnym trzecim etapie. Jest nim wyrażenie wdzięczności Bogu za otrzymaną łaskę. Dopiero, gdy wyrażamy Bogu wdzięczność dopełnia się duchowy proces naszego uzdrowienia. Przytoczona scena z Ewangelii św. Łukasza, któremu przypisuje się bycie lekarzem, przypomina nam jak bardzo ważna jest postawa wdzięczności. Niestety ginie ona często pośród naszej codzienności. Święty Ignacy Loyola w liście do Szymona Rodrigueza, jednego ze swoich pierwszych współtowarzyszy, pisze, że „niewdzięczność jest najbardziej okropna ze wszystkich grzechów (…) Jest zapominaniem o otrzymywanych łaskach, pożytkach i błogosławieństwach. Jako taka jest ona przyczyną, początkiem i źródłem wszystkich grzechów i nieszczęść”. Możemy więc stwierdzić przeciwnie: wdzięczność jest łaską, która prowadzi nas do serca Boga. Ukazuje Jego dobroć, a zarazem czyni nas podobnymi do Stwórcy. Człowieka wdzięcznego poznajemy po radosnym sercu.
Odpowiadając na pragnienie oddawania chwały Bogu stworzyliśmy „Księgę łask i cudów” – ozdobną księgę pamiątkową, która ma być świadectwem otrzymywanych łask i cudów poprzez modlitwę w Kościele Najświętszego Serca Jezusa i Matki Bożej Pocieszenia – Sanktuarium Matki Bożej Różańcowej w Poznaniu. Zapraszamy do przesyłania wpisów, świadectw, które będą w niej umieszczane. Zapraszamy do dzielenia się łaskami i cudami, których doświadczyliście poprzez modlitwę w tym miejscu za wstawiennictwem Matki Bożej Różańcowej, świętych Ignacego Loyolę i Andrzeja Bobolę. Zapraszamy również do przesyłania świadectw wszystkie te osoby, które doświadczyły łask i cudów poza naszą świątynią, ale zwracały się w swoich potrzebach właśnie do Matki Bożej Pocieszenia, Matki Bożej Różańcowej czy jezuickich świętych w swoich miejscach zamieszkania.
Niech ta Księga będzie żywym hołdem oddanym Bogu i przypomnieniem, że wstawiennictwo świętych jest z jednej strony świadectwem heroiczności ich życia, wzorem, który chcemy naśladować, a z drugiej strony dowodem ich zbawienia, którego owocami dzielą się z nami już tu na ziemi.
Poznań, 23.06.2020
o. Dariusz Michalski SJ
Kustosz Kościoła Najśw. Serca Jezusa, Matki Bożej Pocieszenia i Sanktuarium Matki Bożej Różańcowej