Jezus powiedział do swoich uczniów: Strzeżcie się, żebyście uczynków pobożnych nie wykonywali przed ludźmi po to, aby was widzieli; inaczej nie będziecie mieli nagrody u Ojca waszego, który jest w niebie. Kiedy więc dajesz jałmużnę, nie trąb przed sobą, jak obłudnicy czynią w synagogach i na ulicach, aby ich ludzie chwalili. Zaprawdę, powiadam wam: ci otrzymali już swoją nagrodę. Kiedy zaś ty dajesz jałmużnę, niech nie wie lewa twoja ręka, co czyni prawa, aby twoja jałmużna pozostała w ukryciu. A Ojciec twój, który widzi w ukryciu, odda tobie. Gdy się modlicie, nie bądźcie jak obłudnicy. Oni lubią w synagogach i na rogach ulic wystawać i modlić się, żeby się ludziom pokazać. Zaprawdę, powiadam wam: otrzymali już swoją nagrodę. Ty zaś, gdy chcesz się modlić, wejdź do swej izdebki, zamknij drzwi i módl się do Ojca twego, który jest w ukryciu. A Ojciec twój, który widzi w ukryciu, odda tobie. Kiedy pościcie, nie bądźcie posępni jak obłudnicy. Przybierają oni wygląd ponury, aby pokazać ludziom, że poszczą. Zaprawdę, powiadam wam: już odebrali swoją nagrodę. Ty zaś, gdy pościsz, namaść sobie głowę i umyj twarz, aby nie ludziom pokazać, że pościsz, ale Ojcu twemu, który jest w ukryciu. A Ojciec twój, który widzi w ukryciu, odda tobie (Mt 6,1-6.16-18).

Kolejny raz rozpoczynamy okres Wielkiego Postu. Wspólnota Kościoła w swej mądrości zaprasza nas do konkretnych praktyk – zewnętrznych postaw. Mają pomóc przemieniać nasze wnętrze. Same w sobie bez odniesienia do serca, ducha, czy wewnętrznej postawy z jaką będziemy je spełniać – nic nie znaczą. Spróbujmy odczytać ich głęboki sens, który wyjaśnia Jezus w dzisiejszej Ewangelii odczytywanej w Środę Popielcową.

Jałmużna: zaproszenie do wspólnoty

Dobra stworzone przez Boga dla wszystkich ludzi nie są równo rozdzielone: wielu ludzi na świecie nie posiada nawet minimum koniecznego do życia. Jałmużna jako postawa dzielenia się z biedniejszymi od nas nie tylko w sensie materialnym jest zaproszeniem do wejścia na drogę budowania ludzkiej wspólnoty solidarności. Zapoczątkował ją Jezus Chrystus, nasz Pan i Nauczyciel, który ubogim niósł dobrą nowinę, więźniom głosił wolność, a niewidomym przejrzenie, a uciśnionych odsyłał wolnymi (por. Łk 4, 18). Za tę postawę budowania wspólnoty miłości, braterstwa i godności oddał swoje życie.

Pytania:

• Czy nie redukuję jałmużny jedynie do wygodnego dawania pieniędzy ubogim?
• Czym mogę podzielić się z innymi: czas, uwaga, obecność, troska, talenty lub inne rzeczy, które posiadam?
• Czy uważam budowanie solidarnych więzi z innymi za istotny element mojego codziennego życia?
• Jakie wspólnoty tworzę z innymi: rodzina, wspólnota pracy, przyjaciele, wspólnota wiary i modlitwy, wspólnota parafialna? Co w nie wnoszę?
• Czy słucham swoich najbliższych? Co mi mówią?

Modlitwa: zaproszenie do ufności

Od zarania dziejów ludzie pragnęli posiadać kontrolę nad światem, a czasem nad Bogiem. To wielka pokusa chcieć, aby wszystko zależało od nas. Modlitwa sprawia nam tak wiele trudu, bo uczy nas ufnego otwarcia się na dobra, które Bóg dla nas przygotował w miejsce postawy samowystarczalności i kontroli. Modlitwa uczy nas rezygnacji z gestu wyciągania rąk po swoje na rzecz gestu wyciągania pustych rąk do Boga w postawie ufności. W postawie wiary, że to, co dla nas dobre zostanie nam dane przez Boga i złożone na naszych dłoniach.

Pytania:

• Czy modlisz się do Boga?
• Czy modlisz się o to, abyś mógł służyć Bogu czy raczej o to, by Bóg służył tobie?
• Czy na modlitwie jesteś poprawny czy raczej szczery i umiesz wyrazić wszystko, co nosisz w swoim sercu – nawet przykre uczucia?
• Czy modlisz się regularnie czy tylko wtedy, gdy masz na to ochotę?

Post: zaproszenie do przyjaźni z Bogiem

Adam i Ewa już w Raju usłyszeli nakaz Boga: „Z wszelkiego drzewa tego ogrodu możesz spożywać według upodobania; ale z drzewa poznania dobra i zła nie wolno ci jeść, bo gdy z niego spożyjesz, niechybnie umrzesz” (Rdz 2, 16-17). Wiemy, że Adam i Ewa dopóki przestrzegali danego im zakazu dopóty trwali w przyjaźni z Bogiem. Poddanie się postowi ma więc pomóc nam odnowić lub pogłębić naszą przyjaźń z Bogiem. Pomaga odnaleźć sens najważniejszego pokarmu, którym dla człowieka chce być sam Bóg: „Nie samym chlebem żyje człowiek, lecz każdym słowem, które pochodzi z ust Bożych” (Mt 4, 4).

Pytania:

• Gdzie szukam pokarmu duchowego dla siebie?
• Czy nie poddaję się konsumpcyjnemu stylowi życia? Jaki jest mój styl życia?
• Czy nie próbuję godzić ducha Jezusa z duchem świata: niedzielne zakupy, własna moralność, częściowa uczciwość?
• Czy umiem zrezygnować z jedzenia, Internetu, komputera, rozrywki lub innych form konsumpcji?

Dariusz Michalski SJ